گاهی وقت ها دلم فقط یکی رو میخواد که بتونم بهش اعتماد و تکیه کنم، یکی که با کمال میل کارها رو درست کنه، حمایتم کنه و بهم دلگرمی و اعتماد بنفس بده، یکی که هی ازم ایراد نگیره، هی ارزیابی نکنه، هی مچگیری نکنه. هی فکر نکنه وظیفه‌اش اینه که به من عواقب کارهام رو بفمونه،هی شک نکنه که به اندازه کافی ادب شدم یا نه،
یکی که معلم نباشه دوست باشه،یکی که بهم بگه هیچی ارزش ناراحت شدن من رو نداره...
این مطلب رو داخل یه وبلاگی خوندم...
الان با لبخند وحلقه اشکی که توچشمامه میگم:
من این یکی رو دارم و واسه داشتنش تا آخر دنیا از خدا ممنونم
خوشبختی یعنی همین...
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: